Na een kopje koffie in de Tuin van Kapitein Rommel wandelen we naar de flexwoningen op de Puikman. Daar mogen we de woning van Daniël en zijn vrouw bekijken. Daniël vertelt dat hen destijds is toegezegd dat zij maximaal twee jaar in de container hoefden te wonen. Daarna zouden zij een andere woning krijgen. Dat is drie jaar geleden en er is totaal geen zicht op een betere woonsituatie.
Daniël en zijn vrouw hebben te maken met aanhoudende lekkages en schimmeloverlast. Het is te koud in de winter en te warm in de zomer. Op klachten is niet adequaat gereageerd. Hij kreeg te horen dat hij beter moest ventileren, maar de ventilatieopeningen in de woning komen niet uit op de buitenlucht. Ze hebben kleding en meubels moeten weggooien vanwege de beschadigingen door schimmel. Ook de gezondheid van Daniël heeft te lijden onder de schimmel.
Niet gezien, gehoord of gerespecteerd
Daniël vertelt verder dat de bewoners van de 48 containerwoningen samen de beschikking hebben over één wasmachine, die bovendien vaak kapot is. Er is weinig privacy en er is veel overlast van lawaai door werkzaamheden. Studeren of online vergaderen is praktisch onmogelijk. Hij haalt het bezoek van de VN-rapporteur aan. Die schreef in zijn verslag over de omstandigheden waaronder statushouders in Castricum moeten wonen.
Uit alles wat hij vertelt, blijkt dat Daniël zich niet gezien, niet gehoord en niet gerespecteerd voelt. De overheid en overheidsinstanties lijken zich niet verantwoordelijk te voelen voor wat een bedrijf als FlexWonen NH onder ‘verantwoord verhuren’ verstaat.
De burgemeester bedankt Daniël voor zijn openhartige verhaal en belooft dit neer te leggen bij zijn ambtenaren, al heeft hij hier geen formele verantwoordelijkheid in.