“ Ik vind dat kunst toegankelijk moet zijn voor iedereen, of je nu rijk of arm bent ”
Hanna Looye

‘Wat is voor mij nou eigenlijk kunst?’, begint Hanna Looye (44) het interview zelf, en vloeiend volgt dan ook meteen haar antwoord:

‘Kunst is als brood, het voed je, het is makkelijk te behappen en idealiter kan je het zelf maken.’

Voor mij moet kunst in eerste instantie communiceren. Het vertelt jou als kijker hoe de kunstenaar iets heeft ervaren. Die ervaring kan een diepe filosofische overpeinzing zijn geweest, een overweldigend verdriet of het zien van een bosje asperges, dat is om het even. Het kan van abstract naar realistisch en van een toneelstuk naar een beeldhouwwerk. Als het maar communiceert, als het maar zegt: “He, ik heb dit zo ervaren, jij ook?” En dat de kijker dan denkt: “Ik ook! Ik heb ook deze pijn gevoeld of hierover nagedacht, of ik heb ook naar asperges gekeken!” En dat delen van deze ervaring daar gaat het volgens mij om in de kunst.’

Hanna woont met haar man en twee kinderen in Bakkum. Haar moeder was schilder en kostuumontwerper, haar vader was architect. Ze had vroeger thuis veel kunstboeken om zich heen en kon eindeloos kijken naar de werken van Botticelli, Holbein en van Eyck.

Hanna studeerde eerst culturele antropologie en gaf zichzelf pas daarna toestemming om naar de Wackers Academie te gaan en een klassieke teken- en schildersopleiding te volgen. Met de kinderen was er vervolgens geen tijd om met olieverf te schilderen en is ze begonnen kleine stripjes te maken. Toen ze zelf begon met striptekenen, zag ze pas echt hoe briljant strips in elkaar zitten. “De economie van de lijn, hoe het verhaal wordt vertaald, het ritme, de humor, geniaal!” 

In het dagelijks leven geeft Hanna tekenles bij Toonbeeld. 

Recent werk van Hanna Looye: De Tuinman en de Dood
Recent werk van Hanna Looye: 'de Tuinman en de Dood'

Wie is je favoriete illustrator?

‘Rien Poortvliet vind ik heel knap. Hij is een virtuoos met waterverf. Maar mijn favoriete illustratoren zijn toch de mensen met wiens boeken ik ben opgegroeid.’ Hanna rent naar boven en komt terug met armen vol boeken van andere illustratoren die ze bewondert: onder andere Tove Jansson van de Moem boeken, Sempé van Petit Nicolas, Barklem van Brambly Hedge, en Vincent van Brammert en Tissie.

Met al die boeken naast elkaar valt het op dat er veel overeenkomsten zitten in het werk van deze mensen. Hanna: ‘Het gaat me geloof ik om het  economisch gebruiken van lijnen, om met heel weinig de essentie te vatten. Dat probeer ik ook in mijn eigen werk, met zo weinig mogelijk lijnen zo helder mogelijk een idee overbrengen.’

Het zijn allemaal ook vrij zachte tekeningen, en ook daarin ziet Hanna een parallel met haar eigen werk. Ze wil met name uitdragen dat het dagelijks leven mooi is.

Boekcover van Tove Jansson's Pappa Moen
Tove Jansson's boek 'Pappa Moem en de mysterie van de zee'

Wat is je lievelingsboek? Waarom?

‘Life of Pi van Yann Martel. Het gaat over een jongen die iets heel heftigs mee maakt, maar omdat het wordt verteld met een parabel waarin de mensen dieren zijn, heb je niet door hoe heftig het is tot je het boek uit heb.

En je lievelingsfilm? 

‘Spirited away, te zien op Netflix, van studio Ghibli. Dit is de beste en meest bekende Japanse animatiefilm ooit. Het is een combinatie van fantasie en dagelijks leven. Het is een beeldschone film en als je bedenkt dat animatie van dit niveau betekent dat je 24 plaatjes per seconde film moet maken! Trouwens, nog even terug naar tekenaars: Studio’s als Ghibli, Disney en Pixar hebben een paar van de meest geweldige tekenaars als het gaat om beweging.’

Wat is je lievelingsmuziek?

‘Ik houd van allerlei muziek, van Adele, de Beatles, jazz, van electroswing, van Daft Punk en Gorillaz. Maar als ik één stuk moet kiezen, dan kies ik Gynnopédie van Satie – niet toevallig ook vanwege de schijnbare eenvoud van dat werk.’

Wat is je lievelingsuitje? Waarom?

‘Voor mij is dat naar Amsterdam gaan, en dan een nieuw restaurant ontdekken om daarna naar stripboekenwinkel Lambiek of mangaboekenwinkel Henk te gaan. Probeer het eens!’

Beeldhouwwerk De Berg door Aristide Maillol
Beeldhouwwerk De Berg van Aristide Maillol

Wie is je lievelingskunstenaar? 

Bij deze vraag blijft Hanna even hangen, het aantal mogelijke antwoorden is te groot. We besluiten uiteindelijk om de categorie kunstenaar op te breken in verschillende subcategorieën. Toch moet ze nog steeds even nadenken voor ze haar favoriete schilder noemt: ‘Kleurgebruik is volgens mij de kenmerkende eigenschap van een goede schilder. Van Gogh is de grootse kleurvirtuoos die ik ken. En als ik dan iets van hem moet kiezen, dan kies ik zelfportret in groen.’

Maillol is Hannas favoriete beeldhouwer. ‘Hij is pas op zijn veertigste begonnen, heel fijn om je te realiseren dat dat kan. Hij heeft de heldere lijnen waar ik het eerder over had in steen gevat. Dat is zo knap, want een beeld moet vanuit elke hoek goed zijn. 

Ik vind trouwens dat kunst toegankelijk moet zijn voor iedereen, dat het waarde moet toevoegen aan ieders leven, ongeacht of je rijk of arm bent. Architectuur kan dat misschien wel het beste van alle kunstvormen. Misschien vind ik ook daarom striptekenen zo leuk. Het is toegankelijk voor iedereen.'

Wat wens je Castricum toe op cultureel vlak?

‘Ik ben er heilig van overtuigd dat elk mens iets te zeggen heeft, of dat nu is met tekst, met beeld, met toneel of zang. Ik gun Castricum meer broedplekken waar mensen samen dingen kunnen creëren en waar ze dan niet heel veel voor hoeven betalen. Je moet samen een beetje kunnen klooien soms. Misschien wel een mooie bestemming voor al die leegstaande winkelpanden: pop-up broedplaatsen!

En dan wil ik ook nog even terugkomen op het begin van dit interview, toen ik zei dat kunst moet communiceren. Ik zou graag meer openbare kunst zien waar mensen een wisselwerking mee kunnen aangaan. Ik hou van beelden waar kinderen op mogen spelen. Weet je trouwens wat ik het beste kunstwerk vindt in de buitenruimte? Dat is het beeld De Ontmoeting bij de Oude Keuken. Waarom? Omdat het in de setting past, er wordt daar veel afscheid genomen door bezoekers en patiënten van Duin en Bosch. Het symboliseert voor mij ook de kloof tussen de wereld van de nieuwe mensen die er zijn komen wonen en de wereld van die patiënten. De man en de vrouw staan tegenover elkaar, zonder oordeel, de situatie is zoals het is.'

Ik hou van beelden waar kinderen op mogen spelen.