Wolter van der Vlist doet verslag:
Uitgelaten komt Westerveld de digitale meeting in. Diezelfde middag is de motie* die ze had voorbereid met Jesse Klaver om het aantal crisisplekken in de GGZ voor de jeugd op te schalen, aangenomen met een ruime kamermeerderheid. Een kleine maar belangrijke overwinning voor de jeugdzorg, toch vaak een ondergeschoven kindje.
Het voor elkaar krijgen van dingen als deze, vergt samenwerking, ook met partijen waar je ideologisch weinig mee op hebt. Haar studie filosofie helpt haar daarbij, zo vertelt Westerveld. Het leerde haar dat er meerdere visies op de werkelijkheid zijn. “Door de zienswijze van de ander te begrijpen, snap je beter waar wel gemeenschappelijke ruimte zit voor samenwerking en ontstaan politieke successen zoals die van vandaag.”
Haar betrokkenheid loopt als een rode draad door de avond. Ze vertelt over een filmpje dat Jesse Klaver onlangs op TikTok had geplaatst over de avondklok en wat dat met je doet. Het filmpje werd in korte tijd meer dan 50.000 keer geliket, wat aangeeft dat de jongeren echt een mentale crisis doormaken. Eenzaamheid los je niet op door een website. Je moet je gehoord weten en voelen. Voor Westerveld is dat de kern van haar werk voor GroenLinks: “We zijn een betrokken partij.”
Gaandeweg ontstaat een levendig gesprek over en weer. Verschillende zorg professionals uit Castricum en ommestreken delen met Westerveld kennis over hun werk en de problemen die ze ervaren. Over hoe corona-maatregelen inderdaad een zware wissel trekken op volwassenen én jongeren. Over marktwerking en de hinderlijke complexiteit in de zorg in de regio. Er wordt haar gevraagd wat politici hieraan kunnen doen. Westerveld is voorzichtig in het roepen om nieuwe regels. “Meer regels betekenen ook dikwijls meer bureaucratie. Belangrijker is het om het eigenaarschap terug in de uitvoering te brengen. Daar waar het thuis hoort. Niets ten nadele van de coördinatoren die werkzaam zijn in de zorg, maar als dat tientallen procenten van het budget verbruikt slaan we de plank mis. Daarbij helpt het totale zorgcomplex in Nederland niet. Al die controles, inspecties en inkoopregels. Politieke en gemeentelijke prioriteiten houden een complex en veel te gelaagd systeem in stand.”
Lisa Westerveld zag dit ook in het onderwijs toen ze bij de onderwijsvakbond werkte. “Er moeten lagen uit om weer lucht in het stelsel te krijgen. Alleen zo kunnen we patiënten die de meest complexe hulp vanuit de GGZ het hardst nodig hebben, tijdig de juiste behandeling geven.””
Dat dat gemakkelijker gezegd is dan gedaan, beseft ze maar al te goed. Maar ze besluit de avond optimistisch. Ze vertelt over Charlotte Bouwman die met een protestactie in de hal van het Ministerie van Volksgezondheid aandacht wist te vragen van de pers en politici voor de wachtlijsten voor complexe psychische zorg. “Het afgelopen jaar is er – en dat is hoopgevend - tijdens de coronacrisis ook meer aandacht gekomen voor deze problematiek. Dat is echt winst! Het begint met aandacht en betrokkenheid. En dan volgen beweging en verandering.”
)* https://www.tweedekamer.nl/kamerstukken/moties/detail?id=2021Z01133&did=2021D02717