Statushouders hebben geen voorrang op andere urgente gevallen. Samen met de andere urgente gevallen genieten ze voorrang op niet-urgente gevallen.
De lange wachttijden zijn simpelweg het gevolg van het jarenlange verzuim in de sociale woningbouw voor jongeren en voor het middendure segment, waardoor doorstroom stagneert en scheefhuren in de hand wordt gewerkt.
Statushouders geen voorrang meer geven is puur symbool politiek. En van een hele kwalijke soort: het tegen elkaar uitspelen van kwetsbare groepen. We willen allemaal dat statushouder snel en goed kunnen integreren in onze samenleving. Dat kan alleen als ze een thuis hebben van waaruit ze hun leven weer kunnen opbouwen.
Er moet voldoende aanbod zijn in goede en betaalbare huurwoningen. En zolang daar een tekort aan is, geeft het geen pas om je te onttrekken aan de gezamenlijke zorgplicht voor vluchtelingen, noch om de schrijnendheid van hun situatie ter discussie te stellen. Vluchten doe je niet voor je lol. En nogmaals, ze niet helpen, lost het probleem niet op.
Hup VVD! Kom, we gaan we bouwen. Bouwen aan een fijne samenleving.